Από τις αγαπημένες μου ταινίες μικρού μήκους.
Δεν υπάρχει όλη η ταινία, αν και θα ήταν σούπερ να βρισκότανε, μόνο το τρέηλερ.
Πάμε πολλά χρόνια πίσω επίσης και σε αυτό το ημερολόγιο, γύρω στο 2000, ξέρω τον Γιώργο κανα δυο χρόνια πίσω από το χοροθέατρο και από το θέατρο ΑΜΟΡΕ. Κοινός φίλος της αγαπημένης μου σκορπίνας Έλλης Παπαγεωργακοπούλου. Τέλος πάντων, εγώ τότε είχα γυρίσματα στο ΦΕΥΓΑ-ένα σήριαλ του MEGA. Άλλη ώρα γι’ αυτό, θα πούμε πολλά. Και ξεκινάμε μετά από πολλές ομολογουμένως πρόβες, με πολύ γέλιο και ελευθερία τα γυρίσματα σε έναν χώρο του Παπαϊωάνου, στην Πλαταιών. Αγνώριστος.
Μια ολόκληρη εβδομάδα, χάπια καφεΐνης, και το μεγαλύτερο σερί στην ζωή μου- 8 μέρες αύπνος. Έκανα και πρόβες για το θέατρο ο νεανίας με τις πολλές δυνάμεις. Τέλος πάντων. Την θυμάμαι σαν σε σύννεφο, όλη την ταινία. Τα πλάνα που κοιμάμαι και με ξυπνάνε είναι σχεδόν πλάκες που μου κάνανε όταν ψόφαγα από την κούραση. Μακάρι να μην κωλώσει η εταιρία που την έχει και να την βγάλει αυτή την ταινιούλα. Δεν είναι το στιλ του Λάνθιμου που ξέρουμε. Καθόλου. Αλλά είναι με εξαιρετική αισθητική, τρελό χιούμορ και αγάπη. Απ’ όλους.
Υποτίθεται ότι μια “εταιρία παραγωγής ταινιών πορνό¨ αποφασίζει να το γυρίσει σε σινεμά-βεριτέ. Παραγγέλνουν μια πίτσα και βάζουν την πορνοστάρ τους να του την πέσει καθώς αυτοί κινηματογραφούν κρυφά. Υπάρχουν όμως, απ΄ όλους, άλλα σχέδια και καταλήγει να γίνει η σφαγή του Δράμαλη.
Φιλιά στο Γιώργο, που καλά έκανε και πήγε στην Αγγλία. Εδώ με την πρώτη ευκαιρία βγάζουμε ό ένας τα μάτια του άλλου. Κανένας σεβασμός στην τέχνη και στους τεχνίτες της, μέσα στους σπουδαιότερους της γενιάς του βάζω και τον Λάνθιμο.